برای احمد مسعود

اگر همین دو خط را هم ننویسم دلم می ترکد. حال کسانی را دارم که روز عاشورا صدای حسین بی علی را شنیدند اما از ترس یزید سر در گریبان بردند و به خانه های خود خزیدند. حد اقل باید بنشینم و مثل پیرزنان با نوحه روز عاشورا بگریم. این شیر بچه هم تنها می ماند و تنها می رود و ما مسافران بی تفاوت جاده های سرد انتظار که گویی از پنجره اتوبوس به بیابان شب می نگریم او را هم می بینیم و با تأسف در می گذریم. 

به قیاس های تاریخی علاقه ای ندارم. اما مثل آریو برزن مقابل اسکندر، مثل حسین ابن علی مقابل یزید، مثل بابک خرمدین مقابل خلیفه عباسی، مثل ساکنان قلعه الموت، مثل مقاومت مردم نیشابور مقابل مغولان، این بار هم جوانی رعنا برای وطنش سر می دهد. شرمش برای ما و افتخارش برای او.