فقدان و خاصیت

در منطق اصلی هست که هر چیز را می توان به اضدادش شناخت. عنوان این اصل یادم نیست اما مفهوم آن می شود: اگر آ نیست پس ب است 

خلاصه اینکه خاصیت و ارزش هر چیز را می توان در فقدان آن درک کرد. این اصل را می توان به شئون اجتماعی نیز تسری داد. در این روزهای طاعون زده کرونایی ارزش بسیاری از این شئون خود را بما نشان دادند. من جمله پرستاران و پزشکان  که سرامدان قهرمانان این روز ها هستند. یادم می آید زمان جنگ نیز مردم برای سربازان و نظامیان احترام زیادی قائل بودند. اما این فقط کادر درمانی نیستند که امروز اهمیتشان در جامعه بیشتر از قبل هویدا گشته. در همین چند روزه که شایعه قرنطینه شهرها شدت گرفته اعلام شده که در هر صورت نانوایان و‌قصابی ها بکار خود ادامه خواهند داد. اما این هم تمام ماجرا نیست. مردم نگران‌ رفت و‌آمدها و ارزاق خود نیز هستند که این خود نشانگر اهمیت جایگاه دیگر مشاغل و شئون است. در این‌میان برخی هم هستند که بود و نبودشان این روزها خیلی فرقی نمی کند‌ و‌ از همین جا می توان به اهمیت آنها در جامعه پی برد.

به پندار من تاریخ کنونی ایران را می شود به دوران پیشا کرونا و‌پسا کرونا تقسیم کرد. به خیال من از فردایی که غبار ماشین مرگ کرونا فرو‌بنشیند بایستی در خیلی چیزها تجدید نظر کرد. از روابط اجتماعی گرفته تا اعتقادات قلبی