زوال جامعه

زوال جامعه را نه در وضع اقتصادیش بجویید و نه در کنش سیاستمدارانش. زوال جامعه را در خود باید جستجو کرد. زمانی که هر کس نوک بینی اش را می بیند و ویراژ در خیابان و انداختن در شانه خاکی را زرنگی می پندارد. 

زوال جامعه را آنجایی بجویید که برای هر مشکل و بحران اجتماعی نخبه و مسئول ما به راه حل های دم دستی روی می آورد و فلسفیدن را کار شکم سیران و بیغمان می داند. 

زوال جامعه را آنجا بجویید که هر کس کلاه خویش گرفته که باد نبرد و تلاش دارد تا کلاه از سر دیگری بردارد. 

ما خودمان کی هستیم که انتظار داریم با ما مثل آدم های متمدن رفتار کنند؟ 

هنوز الفبای زندگی مدرن را نمی دانیم اما عاروق ضد روشنفکری می زنیم و هر آنکه را عمیق به بحران های ما می نگرد بیغم و شکم سیر می بینیم. 

البته نظریه ای هست به نام هرم نیازهای مازلو که تا زمانی که نیازهای ابتدایی هر کس تامین نشود به مرحله نیازهای متعالی تر گام نمی نهد. 

شاید هم زوال نیست و تنها در جا زدن است.