هوای تو

دلم هوای تو دارد هوای چشم سیاهت
هوای خنجر ابرو هوای روی چو ماهت
به اشک دیده بروبم غبار از سر کویت
 رود فدای تو جانم چو با منست نگاهت
گرفته لشکری از غم هوای شهر دلم را
کجاست کوروش و فرخ کجاست دیهم شاهت
به سیب عقل شد آخر بهشت آدم  و حوا
همینکه ره نسپاری نوشته است گناهت
به شوق روی تو گیسو سپید شد چه غمم باد
که سهل باشد اگر شد سپید دیده به راهت
رها نکرده دمی غم دل مرا شده همدم
زند شراره به شهری سرشک دیده و آهت 
من و فراغ و غم تو رفیق و همدم دردیم
میان ما و فراغت زیاد هست شباهت