نیاز ما به گفتگو

اعتراف می کنم: 

من یک لیبرال منتقدم. لیبرال از ین رو که به آزادی و حریم خصوصی هر فرد اعتقاد دارم و منتقد از این جهت که با نگاه نقادانه به افکارم همواره تلاش می کنم عیوب آن را بگیرم و فارغ از تعصبات و جزم اندیشی ها راهی بهتر برای زندگی بیابم. 

من هیچگاه در خود احساس نجات و رسالت نکرده ام و معتقدم انقلاب ها از درون انسان ها آغاز می شود و نه لزوما در حرکت های جمعی آنها. 

من به تساهل و تسامح به غایت اعتقاد دارم و تلاش می کنم هر کسی را آنطور که هست بپذیرم و برای افکارش احترام قائلم. 

من هیچگاه در خودم احساس نکرده ام که می توانم افکار دیگران را عوض کنم و یا وظیفه ای برای راهنمایی و ارشاد دیگران دارم. 

من خدا را آنطور که شناختم عبادت می کنم نه از دید این و آن. 

من یک ایرانی هستم. هیچ افتخاری برای من بالاتر از این نیست که عزت و سر افرازی وطنم را ببینم. 

من یک ایرانی هستم. سعی می کنم بجای 8 ساعت در روز بیشتر کار کنم چرا که می دانم لقمه نانی که من این سوی دنیا می خورم از دهان کودکی معصوم در بیابان های سراوان یا کوهپایه های زاگرس گرفته شده و اگر لحظه ای کم کاری کنم به او مدیونم. 

من یک ایرانی هستم و برایم سخت مهم است که باری از دوش هموطنانم بردارم و تلاش کنم کارشان را سریعتر انجام دهم که معطل کار من نشوند. 

من یک ایرانی هستم که تلاش می کند در حد خودش بد کارکردی ها را اصلاح و مانع از اجرای برنامه های مضر شود. 

من هم یک انسانم. یا حد اقل سعی می کنم که یک انسان باشم. 

اگر من یک آموزگار بودم و یا استاد دانشگاه و یا کارمند اداره مالیات یا دادگستری آیا باز هم انگ دو رو بودن و نقش بازی کردن می خوردم؟ 

ما بیش از هر چیز به گفتگو نیاز داریم. گفتگویی عمیق برای رسیدن به مفاهیمی که جهان ما را می سازد. از همین رو است که من و شبگرد عزیز می توانیم مفاهمه کنیم بی آنکه بخواهیم دیگری را عوض کنیم. نجات جامعه ما در همین گفتگو است. گفتگویی که به یک قرارداد اجتماعی مبدل می شود.