بی رحمی های نظام سرمایه داردی

فرقی نمی کند. چه در شهری کوچک زندگی کنی و چه در پائین شهری مثل تهران تحولات هر چند هم که کوچک باشند خیلی به چشم می آیند. نمونه اش همین سوپر مارکت های بزرگی که با نام های مختلف مثل قارچ در همه جا روئیده و الکوی زندگی مردم را مدرن نموده.

تا قبل از اینکه فروشگاه کوروش در ایستگاه نزدیک منزلمان باز شود هر بار برای خرید به مغازه حسین آقا مراجعه می کردم. آدم شوخ طبعی بود و بعد از یکی دو بار خرید کردن سریع با آدم گرم می گرفت. اما الان یک سالی می شود که دیگر به مغازه او مراجعه نکرده ام. دلیلش هم همین فروشگاه زنجیره ای است. یک سبد بر می داری، هر چه می خواهی درونش می ریزی، بعد هم دم در حساب می کنی و می روی. دیروز برای کاری از مقابل مغازه حسین آقا رد می شدم. دیدم که دیگر همچون قبل رونقی درآن نیست و حسین آقا هم نشسته و دارد تلویزیون نگاه می کند. حداقل در محله ما کم نبوده اند مغازه هایی که طی این یک سال به دلیل کم شدن مشتری بسته اند. و این است اثرات نظام سرمایه داری که حالا به شهرهای کوچک و مناطق پائین شهر هم رسیده...

نمی دانم صاحبان این فروشگاه های زنجیره ای و مال ها چه کسانی هستند اما مطمئنم از سرمایه دارانی بزرگ هستند که میتوانند با به راه انداختن زنجیره ای از فروشگاه ها، تولید یک سال یک کارخانه مثل دستمال کاغذی را بخرند و بعد با قیمتی کمتر ار قیمتی که روی کالا خورده در اختیار مشتری بگذارند و بدین ترتیب کسب و کارهای کوچک را رو به کسادی بکشانند. صاحبان شهروند و کوروش و پارس ملل و... هر روز پولدارتر می شوند و امثال حسین آقا با سابقه ای چند ده ساله باید کسب و کارش را جمع کند، یک تاکسی بخرد و یا با وانتی گوشه خیابان بار بفروشد...

آنوقت می آئیم و می گوییم چرا ترامپ وطنی باز هم درحال ظهور است.