آغاز سالی نو و سر در گریبان

هر سال با آغاز سال نو خاططره این روز را می نویسم. حال که این خاطرات را در ذهنم بازخوانی می کنم می بینم چقدر هر سال با سال قبل فرق داشته... در ایران که نباشی هیچ چیز بوی خودش را نمی دهد. مخصوصا همین آداب و رسوم. امسال در آستانه سال نو اجلاس جنوب - جنوب در بوئنوس آیرس برگزار می شد و از ایران نیز نماینده ای از وزارت امور خارجه شرکت می کرد. تا لحظه سال تحویل 10 بار به خانه رفتم و به محل اجلاس بازگشتم. راهی نبود. لحظه سال تحویل در خانه بودم اما بلافاصله به محل اجلاس برگشتم. دقیقا چند دقیقه قبل از سخنرانی نماینده ایران. بعد هم به خانه رفتم و شام خوشمزه ای که بانو پخته بود را خوردیم. کلاً هیچ چیزی جای خودش نیست. خیلی بی برنامه شده ام. بی برنامه که نه اما اینقدر امورات خارجی به زندگی ام وارد شده که نمی توانم برای زمانم برنامه ریزی کنیم. این خیلی برایم ناراحت کننده است. 

روزگار بازاری توانا و باهوشی است. مفت چیزی به چنگت نمی هد و تا بها نستد چیزی به تو نمی بخشد. نمونه اش همین زندگانی و جوانی. جوانی می دهی و در پاسخ چیزی می گیری. این دیگر با خودت هست که چه می گیری... گاه توان جوانی می دهی، تن به سختی می سپاری و پاشنه ایستادگی بر می کشی تا در آینده کشتی را برداشت کنی و گاه در پس خمودگی و گرمای جوانی به سرخوشی روزگار سپری کرده و بعد در زمین ناهموار زندگی تهیدست می مانی. تا چیزی ندهید چیزی پس نمی گیری... 

در زندگی برخی از این بزرگان که ژرف می نگری می بینی در پس پیروزی ها و کامروایی ها گاه بسیاری کم کاری ها و ناملایمت ها آرمیده. نمونه اش همین هنری کسینجر که او را اندیشمندی بزرگ و توانا می شناسیم. تا حالا 3 بار ازدواج موفق داشته. 

هنوز نتوانسته ام به تعادل در زندگی برسم. برای منی که خانواده مهمترین چیز است، نگرانم برای پیروزهای بیرونی از زندگی شخصی و خانواده کم بگذارم.

همه این ها را کنار بگذاری و به حال و هوای طبیعت بپردازی هم می بینی که مثل هوای سیاست ما هوای طبیعت هم افراطی و تفریطی شده و میانه روی از قاموسش رخت بربسته... تا کنون خشکسالی و تشنگی نگرانمان کرده بود و اکنون باید نگران باشیم که آب ما را با خود نبرد... گویی دعای باران این چندساله به یکباره مستجاب شده...