چگونه انسان ها تبدیل به زامبی می شوند

بی گمان فیلم هایی که درباره زامبی, ها ساخته می شود را دیده اید. انسان, هایی که در میان ترس و وحشیگری چونان زمین و آسمان مانده اند. به هر کسی که چون آنها نباشد حمله می برند تا او را مثل خود کنند. آنان تهی از عقل شده اند و تنها چیزی که می شناسند و بر آنان فرمان می راند ترس است. این چند وقته که به رویدادهای ایران می نگرم حالتی همانند دیدن فیلم زامبی, ها را پیدا می کنند. قصد ریشخند جامعه را ندارم اما می بینم که به هر سوی هجوم می برند و از هر طنابی آویزان می شوند, چون می بینند که هر روز داشته هایشان به هیچ نزدیک می شود. بی گمان در رسیدن به این وضعیت ساختار سیاسی بی تاثیر نبوده و گویی همچون بیننده ای بی اختیار تنها به آشوب اجتماعی هرج و مرج زده می نگرد. 

هر چه بیشتر می گذرد می فهمم که چگونه, نهادها در همانند کردن انسان, به زامبی, نقش دارند. هر چه گذشته نقش سوژه ها در شکلدهی به شرایطشان کمرنگ تر شده و انسان, را بیشتر در بند نهادها می بینم. هجوم برای ثبتنام خودرو به حمله به صف های نذری در ماه محرم بیشتر شبیه است تا یک خرید متمدنانه. این هم از آوردگاه های نخریدن خودرو و... جامعه اعتمادش را از دست داده و هیچکس هم بخود نمی گیرد. البته برای بعضی ها بد هم نیست. در جامعه آنومیک همه سر بر زمین دارند و کسی به اطراف نمی نگرد. این را عاقلان دانند.