زایش راز ماندگاری تمدن هاست

همه ما در تاریخ سرنوشت تمدن, هایی را خوانده ایم که آمده اند و رفته اند و تمدن, هایی که کژدار و بیمار مانده اند اما گذشته ای پرشکوه داشته اند و یا تمدن, هایی که به تازگی سربرآورده اند و دنیا را درنوردیده اند...اینکه چرا تمدن, ها همچون آفتاب روزی بر می آیند و پس از مدتی (کوتاه یا طولانی) بر می افتند، از دیرباز مورد پرسش فلاسفه و جامعه شناسان بوده است.

راز ماندگاری, تمدن, ها زایش, است. زایش,ی فلسفی. اندیشیدن به مرزهای نا اندیشیده شده؛ ساختن سپهری از زندگی که تا کنون تجربه نشده و ادامه چرخه ای از پرسشگری که پایان آن را بایستی آغاز افول تمدن, دانست. تمدن ها همچون آب هستند که اگر بی جنبش بمانند به مرداب می گرایند و سرنوشتی بهتر از خشک شدن نخواهند داشت. برای همین راز ماندگاری, تمدن ها بی باکی و دلاوری برای درنوردیدن مرزهایی است که تا کنون به قلمرو اندیشه آدمی در نیامده و با یافتن قلمروهای نوین، همه چیز نو می شود و در راستای همان چیزهای نو جهانی نوین برساخته خواهد شد. اینکه می بینیم تمدن های نوین مدرن بر تخت قدرت تکیه زده اند و سمند برتری جویی و استیلا بر سراسر گیتی را به پیش می رانند برآمده از همین قدرت زایش,ی است که به واسطه بنیان های فکری و فلسفی خود بر آن سوار گشته و به پیش می تازند. 

حال اینکه این زایش, چه پیش زمینه هایی دارد خود آوردگاه دیگری است. 

این روزها استفاده از جایگزین های فارسی بجای واژگان بیگانه در کتاب های درسی مجالی برای هماوردی اندیشه ها فراهم ساخته و رئیس همیشگی فرهنگستان ادب پارسی (آهنگر دادگر) بر آن ابرام ورزیده و تلاش دارد تا واژگان دانش زیست شناسی را با پارسی آلوده به عربی جایگزین نماید. حال آنکه این واژگان بر آمده از همان نیروی زایش, تمدن مدرن است و اگر شما نیز خواهان جایگاهی در این هماوردی و زایش, هستید بجای دگرگونی هایی پیش پا افتاده و سرسری بهتر است تا بهره ای در پیشرفت های علمی داشته باشید و بر یافته های خود نام های پارسی بنهید. اینکه اپیگلوت را «برنای چاک» بنامیم و کروموزوم را «فام تن» و... چقدر به پیشرفت علمی ما کمک می کند؟ 

راز ماندگاری, و داشتن جایگاهی برتر در دنیای امروزین همان است که گفتم: زایش و پیشرفت.